πνευματοδόχος

-ον, ΜΑ

1. αυτός που εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα

2. αυτός που έχει δεχθεί και κατά συνέπεια έχει μέσα του πνεύμα, πνοή, αέρα («τὸ πνεῡμα ἀπὸ τῶν πνευματοδόχων ἀγγείων ἀνωθούμενον», Αν. Οξ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πνεῦμα, -ατος + -δόχος (< δέχομαι), πρβλ. ζωο-δόχος].